Przesłanką nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie jest posiadanie samoistne nieruchomości przez odpowiednio długi okres czasu. Zgodnie z treścią art. 172 kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze.

Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Podstawową kwestią jest więc wykazanie posiadania przez odpowiednio długi okres czasu. Przy czym trzeba pamiętać, że jeśli właściciel nieruchomości, przeciwko któremu biegnie zasiedzenie jest małoletni zasiedzenie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletniości (art. 173 kodeksu cywilnego). Czas posiadania ulega wtedy wydłużeniu o okres pozostały do pełnoletniości właściciela oraz o kolejne dwa lata.

Jeżeli z kolei mamy do czynienia z sytuacją, kiedy podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, wtedy obecny posiadacz może doliczyć, do czasu przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Istnieje jednakże w tej sytuacji ograniczenie, bowiem gdy poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści (art. 176 kodeksu cywilnego).

Warto podkreślić, że nabycie prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie następuje z mocy prawa . Orzeczenie sądu stwierdzające zasiedzenie ma bowiem charakter deklaratoryjny, tzn. jedynie potwierdza nabycie tego prawa.

Stan prawny: 06.03.2015 r

• Poprzedni artykuł