Czy wynagrodzenie małżonka wchodzi do majątku wspólnego małżonków?
Zgodnie z art. 31§1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego do majątku wspólnego należą przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania wspólności przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. W §2 pkt 1 cytowanego przepisu wskazano, iż do wspólności należą w szczególności „pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków. Podkreślić należy, że wynagrodzenie w rozumieniu tego przepisu oznacza wszystkie świadczenia otrzymywane przez małżonka w związku z wykonywaniem pracy, a więc również wszystkie dodatki i przysługujące korzyści (np. premie czy dodatki za pracę w warunkach szkodliwych, zasiłek chorobowy itp.). Bez znaczenia natomiast jest podstawa prawna wykonywania pracy (czynności), z tytułu której przysługuje wynagrodzenie (umowa o pracę, umowa zlecenia, umowa o dzieło, praca bez tytułu prawnego) oraz jej stały bądź dorywczy charakter. Istotne jest jednak to, że wynagrodzenie staje się składnikiem majątku wspólnego dopiero od chwili jego otrzymania przez małżonka, co podkreśla sformułowanie „pobrane wynagrodzenie”. Dopóki małżonkowi przysługuje jedynie wierzytelność o wypłatę wynagrodzenia, pozostaje ono poza granicami majątku wspólnego. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 33 pkt 7 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wierzytelności wchodzą bowiem do majątku osobistego małżonka wykonującego daną pracę.
Stan prawny: 06.03.2015 r.
Warunki nabycia nieruchomości przez zasiedzenie
Przesłanką nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie jest posiadanie samoistne nieruchomości przez odpowiednio długi okres czasu. Zgodnie z treścią art. 172 kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze.
Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Podstawową kwestią jest więc wykazanie posiadania przez odpowiednio długi okres czasu. Przy czym trzeba pamiętać, że jeśli właściciel nieruchomości, przeciwko któremu biegnie zasiedzenie jest małoletni zasiedzenie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletniości (art. 173 kodeksu cywilnego). Czas posiadania ulega wtedy wydłużeniu o okres pozostały do pełnoletniości właściciela oraz o kolejne dwa lata.
Jeżeli z kolei mamy do czynienia z sytuacją, kiedy podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, wtedy obecny posiadacz może doliczyć, do czasu przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Istnieje jednakże w tej sytuacji ograniczenie, bowiem gdy poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści (art. 176 kodeksu cywilnego).
Warto podkreślić, że nabycie prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie następuje z mocy prawa . Orzeczenie sądu stwierdzające zasiedzenie ma bowiem charakter deklaratoryjny, tzn. jedynie potwierdza nabycie tego prawa.
Stan prawny: 06.03.2015 r